चार मित्रांची गोष्ट
खूप वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे, जेव्हा भारतात श्रीरंगन नावाचे राज्यातील एका गावात माणिकचंद, गोपीचंद, रविचंद, आणि जयचंद असे चार मित्र राहत होते. त्यांचे एकत्र विद्यार्जन करत असताना तसेच शिक्षण पूर्ण झाल्यानंतरही ते एकत्र राहत असत.
गोपीचंद, रविचंद, आणि जयचंद खूप ज्ञानी होते. या तिघांकडे वेगवेगळ्या कला होत्या. रविचंदला प्राण्यांच्या अवशेषांवरून त्या प्राण्याविषयी सांगण्याची कला होती, जयचंद प्राणिशास्त्रात तर रविचंद पुनरुत्थान जीवशास्त्रात प्रवीण होता. परंतु माणिकचंदचा बहुतांश वेळ खाणे-पिणे आणि झोपण्यात जात. कोणतेही काम करत नसल्याने त्याचा सर्वत्र अनादर होत आणि सर्व लोक त्याला मूर्ख समजत असत.
एका वर्षी ते राहत असेल्या गावात भयंकर दुष्काळ पडला. ज्यामुळे त्या गावातील अनेक लोक पाण्याच्या आणि अन्नधान्याच्या तुटवड्यामुळे गाव सोडून जाऊ लागले. तेव्हा गोपीचंद म्हणाला, “आता आहे त्या स्तितीत गाव सोडणे गरजेचे आहे, नाहीतर आपल्यावर उपासमारीची वेळ येईल तसेच पाण्याचेही उर्वरित स्रोत आता संपुष्टात येत आहेत.”
सर्व मित्रांनी गाव सोडण्यास सहमती दर्शवली.
तेव्हा रविचंद ने जयचंद आणि गोपीचंदला वेगळे बोलावून हळूच गुप्तपणे विचारले कि, “आपण तर जाऊ, पण माणिकचंदचे काय करायचे? कारण, त्याच्याकडे कोणतेही कौशल्य नाहीत. त्यामुळे त्याला आपण बरोबर बरोबर घ्यायचे कि इथेच ठेवायचे?”
जयचंद म्हणाला, “तो जरी आपल्यावर अवलंबून असला तरी त्याला मरण्यासाठी मागे ठेवणे बरोबर नाही.”
गोपीचंदही जयचंदच्या विचारावर सहमती दर्शवत म्हणाला, “तुझे म्हणणे बरोबर आहे जयचंद! इतक्या दिवस आपण बरोबर होतो, आता वाईट काळात त्याला वेगळे करणे ठीक नाही. इथून पुढे आपण जे काही कमवू त्याचे चार हिस्से करून चौघांमध्ये वाटून घेऊ.”
रविचंद आणि जयचंद सहमती दर्शवत, “हो.. ठीक आहे!”
सर्वजण आवश्यक सामान बांधून राजधानीचे शहर शिवापूरकडे निघाले. माणिकचंदलाही बरोबर घेऊन सर्व मित्र एकत्र स्थानांतरित होण्यासाठी निघाले. दिवसभर पायी प्रवास केल्यानंतर त्यांना वाटेत मोठे जंगल लागले. सायंकाळ व्हायला काही कालावधी होता, त्यांनी रात्री होण्याआधी जंगल पार करण्याचे ठरवले. जेणेकरून जंगल संपल्यानंतर हिंस्त्र प्राण्यांपासून सुरक्षित स्थानी त्यांना विश्राम करता येईल.
जंगलात अनेक हिंस्त्र प्राणी असल्याने, सर्वजण लगबगीने जंगलातून जात असतात. मधेच जयचंदला हाडांचे अवशेष आढळतात, इतरांना सांगितल्यावर त्यांना वाटते आपल्या कला आणि शिक्षणाची परीक्षा घेण्यासाठी ही चांगली संधी आहे. तेव्हा जयचंद इतरांना विचारतो, “हे पहा हाडांचे अवशेष, रविचंद तू या प्राण्याची ओळख करून सांगशील कि, हा प्राणी कोणता आहे?”
हाडांचे परीक्षण करून रविचंद सांगतो कि हा आदमखोर सिंहाचे अवशेष आहेत जो शिकारीच्या एका बाणाद्वारे घायाळ झाला होता. शिकाऱ्याच्या हातात न लागण्यासाठी तो खूप दूरवरून इथे जीव वाचवण्यासाठी पळत आला. इथपर्यंत आल्याने तो शिकाऱ्याच्या तावडीतून वाचला परंतु, खूप घायाळ अवस्थेत असल्याने इथे येऊन त्याचा मृत्यू झाला.
आता रविचंद जयचंदला उद्देशून म्हणतो, “आता त्या सिंहाचे हाडे जुळवून त्यावर सिंहाचे संपूर्ण शरीर कर.”
जयचंद कामाला लागतो काहीच वेळात तो हाडे जुळवून सिंहाचे संपूर्ण शरीर बनवतो.
आता जयचंद गोपीचंदला बोलावून त्याला त्याचे पुनरुत्थान जीवशास्त्राचे ज्ञान वापरून सिंहाला जिवंत करण्यास सांगतो.
गोपीचंद पुढे सरसावतो तेव्हा माणिकचंद त्याला थांबवत म्हणतो, “थांब. . . . थांब !! तू जर सिंहाला जिवंत केले तर तो आपल्याला मारून टाकेल..”
तेव्हा जयचंद म्हणतो, “माणिकचंद, तू आमच्याबरोबर आहेस हीच आमची कृपा मान.. आणि तू आम्हाला आमचे ज्ञान आणि शिक्षण वापरण्यापासून थांबवू शकत नाही..”
त्यावर माणिकचंद म्हणतो की, “हो मला माहित आहे. तुमचे माझ्यावर खूप उपकार आहेत आणि त्यामुळेच मी तुम्हा सर्वांना गमावू इच्छित नाही..”
तेव्हा रविचंद म्हणतो, “तुला आमची काळजी करण्याची गरज नाही. आम्ही आमचे संरक्षण करण्यास समर्थ आहोत.”
त्यावर माणिकचंद म्हणतो, “पण मी माझे संरक्षण करायला असमर्थ आहे. मला एका उंच झाडावर चढू द्या..”
सर्वजण म्हणतात, “ठीक आहे, तू वरून आमची करामत बघ..”
तेव्हा माणिकचंद उंच झाडावर चढतो आणि गोपीचंद सिंहाला जिवंत करतो.
मोठी दहाड टाकत सिंह सर्वांवर झडप टाकून मारून टाकतो. काही वेळाने सिंह तेथून निघून जातो, माणिकचंदला त्याच्या मित्रांना गमावण्याचे खूप दुःख होते. पण, नशिबापुढे अक्कल शून्य अशी मित्रांची गत झाल्याचे मानून तो पुढे राजधानीच्या दिशेने निघतो. पुढे मदत करण्यासाठी बरोबर कोणी नसल्याने तो स्वतः शिल्पकलेचे कौशल्य आत्मसात करतो. काही कालावधीत त्याला अनुभव झाल्यानंतर त्याला श्रीरंगनचा राजा मोठ्या पगाराची नोकरी देतो.
कथेचा बोध:
१. स्वतःला या जगातील सर्वात हुशार व्यक्ती कधीही समजू नये, कारण फक्त शिक्षण घेतल्याने कोणी बुद्धिमान होत नाही. त्या शिक्षणाचा आपल्या जीवनात समंजसपणे वापर करण्यातच खरी बुद्धिमत्ता असते.
२. जर तुम्ही प्रशिक्षणाचे धडे खऱ्या आयुष्यात हुशारीने वापरले नाहीत तर शेकडो वर्षांचे प्रशिक्षणही वाया जाते.
३. कला आत्मसात केली जाऊ शकते पण प्रत्येक माणसात व्यवहार ज्ञान मात्र असले पाहिजे.
म्हाताऱ्या सुलतानची गोष्ट
एका जंगलाजवळील छोट्या गावात, त्याची भिवराव नावाचा शेतकरी आणि त्याची पत्नी रंजनीदेवी राहत होते. त्यांचे एक सहा महिन्याचे लहान मूळ होते. भिवरावजवळ सुलतान नावाचा अतिशय इमानदार कुत्रा होता. तो सुलतान लहानपणीपासून त्यांच्या बरोबर होता, कित्येक वर्ष त्यांनी परिवाराची भयानक हिंस्र प्राण्यांपासून आणि चोरांपासून रक्षण केले होते. परंतु तो सुलतान आता म्हातारा झाला होता. त्याचे सुळे दात पाहिल्यासारखे काम करत नव्हते, ज्यामुळे त्याला अन्न नीट खाता येत नव्हते.
जेव्हा सुलतान तरुण वयात होता, तेव्हा त्याच्या फक्त भुंकण्याने लुटेरे घरात शिरण्याआधी दहा वेळा विचार करत. छोटे-मोठे प्राणी तर लांबुनच पळून जात. आता सुलतान म्हातारा झाल्याने बऱ्याचदा आजारी असत ज्यामुळे त्याला पूर्ण वेळ पहरेदारी करता येत नव्हती. ज्यामुळे कधी हिंस्र प्राण्यांनी तर कधी चोरांनी अशा एकूण चार वेळा बकऱ्या चोरल्या.
तेव्हा भिवरावला पत्नीला म्हणाला, “सुलतान आता म्हातारा झाला असून आपल्या काही कामाचा राहिलेला नाही. तेव्हा मला वाटते कि त्याला लांब जंगलात सोडून यावे.”
तेव्हा रंजनीदेवी पतीला म्हणते, “जरी सुलतान म्हातारा झाला असला तरी तो आपल्याकडे लहानपणीपासून आहे. त्याला जंगलात सोडणे योग्य राहणार नाही.”
पती भिवराज त्यावर म्हणतो, “ठीक आहे, अजून एक वेळ पाहुयात, जर तो यावेळीही नाकाम राहिला तर मी त्याला जंगलात सोडणार हे नक्की..”
पत्नी त्यावर सहमती दर्शवत, “ठीक आहे.”
सुलतान हे सर्व त्यांच्या अवसाबाहेरील अंगणातून ऐकत होता. या समस्येवरील उपाय काढण्यासाठी तो त्याच्या जंगलातील जवळचा मित्राकडे लांडग्याकडे जातो. लांडगा खूप चतुर असतो त्यावर त्याला एक युक्ती सुचते. युक्ती सांगितल्यानंतर सुलतान वापस मालकाच्या घरी जातो.
दुसऱ्या दिवशी, नेहमीप्रमाणे भिवराव आणि रंजनीदेवी शेतात काम करत होते. त्यांनी त्यांचे लहान मुल झाडाखाली सावलीत ठेवले होते आणि त्याच्या रक्षणाची जबाबदारी सुलतानकडे होती.
तेव्हा काही वेळानंतर लांडगा तेथे आला आणि ठरलेल्या युक्तीप्रमाणे मुलाला अलगद कपड्याबरोबर जबड्यात पकडून तो जंगलाच्या दिशेने पळाला. सुलतानदेखील त्याचा पाठलाग केला. ठरल्याप्रमाणे लांडगा एका अंधाऱ्या गुहेत येऊन थांबला. तेथे त्याने ते मूळ सुलतानकडे सोपवले आणि तो जंगलात निघून गेला.
इकडे शेतात, भिवराव आणि रंजनीदेवी त्यांचे मुल लांडग्याने पळवल्याने अत्यंत दुखी होऊन रडत होते. सुलतानही म्हातारा असल्याने त्याच्याकडून त्यांनी काही अपेक्षा ठेवली नव्हती. तेवढ्यात तेथे लहान बाळ घेऊन सुलतान येतो. आपले मूळ सुरक्षित असल्याचे पाहून दोघे पती-पत्नीमध्ये जसा जीवात जीव आला.
भिवरावने सुलतानला जवळ करून पाठीवरून हाथ फिरवत म्हणाला, “मला माफ कर दोस्त की मी कधी तुला सोडण्याचा विचारही मनात आणला..”
त्या प्रसंगानंतर सुलतानने त्याच्या मालकाच्या घराचे पुन्हा जोमाने रक्षण सुरु ठेवले. भिवरावनेदेखील पुन्हा त्याला जंगलात सोडण्याचा विचार पूर्णपणे त्यागला.
त्यानंतर दुसऱ्या आठवड्यात एक दिवस तो लांडगा पुन्हा सुलतानकडे आला. दोस्तला पाहून सुलतान म्हणतो, “नमस्कार मित्रा, तू एवढ्या रात्री इथे? सर्व ठीक तर आहे ना..”
त्यावर लांडगा म्हणतो, “हो, सर्व ठीक आहे.”
तो पुढे म्हणतो, “सुलतान, तुझी मदत केल्याबद्दल मला एक मदत हवी आहे.”
सुलतान विचारतो, “मी माझ्या मित्रासाठी काय करू शकतो?”
लांडगा म्हणतो, “मला भूक लागली आहे, मला एक बकरी खाउदे “
त्यावर सुलतान म्हणतो, “तुझे माझ्यावर उपकार आहेत. परंतु, मी हे तुला करू देऊ शकत नाही, कारण त्यासाठी मला माझ्या इमानाशी तडजोड करावी लागेल. त्याऐवजी मला काहीतरी दुसरे काम सांग..”
लांडगा म्हणतो, “मला माझी भूक मिटवण्याव्यतिरिक्त दुसरे काही सुचत नाही. तू जर मला एक बकरी खाऊ दिली नाही तरी मी काही करून खाणारच आहे? तुझे तसेही वय झाले आहे आणि तुही मला थांबवू शकत नाही..हीss..ही!”
सुलतान लांडग्याला म्हणतो, “तुला माझ्या मालकाच्या इथे काही मिळणार नाही. निघून जा..”
लांडगा त्याच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करीत बांधलेल्या बकऱ्यांकडे वळतो.
सुलतान मित्र लांडग्याला मालकाच्या बकर्यांकडे जाताना पाहून सुलतान मित्राला चेतावणी देतो, “आज माझे प्राण गेले तरी मी तुला बकऱ्यांना हात लावू देणार नाही. थांब तिथेच..थांब!”
लांडगा येथेही त्याची योजना बनवून आलेला असतो. सुलतान पुढे सरसावल्यानंतर लांडगा त्याचा दुसरं जंगली मित्र अस्वलला बोलावतो.
मालकाच्या घरात वावरणारी मांजर जी सुलतानची चांगली मैत्रीण असते, बाहेरून सुलतानच्या आवाजाने बाहेर येते. सुलतानवर जंगली अस्वलाचा हल्ला होणार असल्याचे कळताच मांजर स्वतःची कुवत नसतानादेखील मदतीसाठी पुढे सरसावते. अस्वल आणि लांडग्याने दुरून मांजरीला पाहिल्याने तिचे लांब शेपूट धारदार तलवारीसारखे भासले.
मांजरीचे शेपूट पाहून घाबरलेले अस्वल झाडीत तर लांडगा झाडामागे जाऊन लपला. मांजरीने झुडपात झडप घातली, तेव्हा अस्वल ताडकन उठून पाळायला लागले. इकडे लांडगाही त्याच्यापाठोपाठ पाळायला लागतो.
“सुलतान, मला माफ कर. माझी चूक नाही. गुन्हेगार लांडगा आहे. त्याने मला इथे यायला सांगितले..?” अस्वल सुलतानला उद्देशून म्हणते.
तेव्हा लांडगा सुलतानची माफी मागतो, “मला माफ कर दोस्त भुकेपुढे मला काही सुचले नाही. जंगलात शिकार करण्याचा कंटाळा आल्याने मला तुझ्या मालकाच्या बकऱ्यांना भक्ष बनवणे मला सोपे वाटले..”
लांडग्याला स्वतःच्या भ्याडपणाची आणि स्वार्थीपणाची लाज वाटली.
सुलतानने त्याला मैत्रीपूर्ण मिठी मारली.. आणि दोघांमधील दुरावा लगेच नाहीसा झाला. लांडग्याने त्याच्या वागण्याबद्दल माफी मागितली आणि पुन्हा सुलतानशी चांगले मित्र होण्याचे वचन दिले.
कथेचा बोध:
“कौशल्यांपुढे निष्ठेची किंमत नेहमी अधिक असते.”
श्रीमंत आणि गरीब भावांची कहाणी
मंगलपूर गावात सविता नावाची एक स्त्री आणि तिची दोन मुले असे एक छोटेसे कुटुंब होते. पतीच्या आकस्मिक निधनानंतर घराची संपूर्ण जबाबदारी सवितावर आली.
तिने आपले संपूर्ण आयुष्य आपल्या दोन मुलांचे संगोपन आणि शिक्षण करण्यात घालवले. पण तिची मुलं मोठी झाल्यावर सविताला मोठा निर्णय घ्यावा लागला.
अरे सविता बहिण तू आलीस, आत या. काय झालं, सगळं ठीक आहे ना?
बंधू श्रीधर, तुम्हाला माहिती आहे, मी माझ्या दोन्ही मुलांना मोठ्या कष्टाने वाढवले आहे. आता शहरात जाऊन कॉलेजला जाण्याची वेळ त्यांच्यावर आली आहे.
पण त्या दोघांनाही पुढे शिक्षण देण्यासाठी माझ्याकडे पुरेसे पैसे नाहीत. पुत्रांपैकी एकाला शिकवले नाही तर त्याच्यावर अन्याय होईल. या परिस्थितीत, मी काय करावे?
तुम्ही शांत व्हा, आणि मला सांगा की दोघांपैकी कोण हुशार आहे. माझा मानब कमालीचा बुद्धिमान आहे. अतुल सुद्धा चांगलं वाचत असलं तरी मानव वाचनात चांगला आहे.
मग पुन्हा मानब हा दोघांचा मोठा आहे आणि हुशारही आहे; तू त्याला शिक्षणासाठी शहरात पाठव आणि अतुलला तुझ्याकडे ठेव. माझ्या ओळखीच्या एका मिठाईची जागा रिक्त आहे, मी त्याला तिथे पोस्ट करेन.
श्रीधरचे बोलणे ऐकून सविताला दिलासा मिळाला. ती मानवला बाहेर अभ्यासासाठी पाठवते आणि अतुलला रामू कन्फेक्शनर्समध्ये काम करायला लावते. अतुलला अभ्यास करता येत नसल्याची खंत होती, पण त्याला घरची परिस्थिती चांगलीच माहीत होती. त्यामुळे पुढच्या शिक्षणाचा अजिबात आग्रह धरला नाही.
असेच दिवस जात राहिले आणि तीन वर्षांनी मानवला एका मोठ्या फूड चेनमध्ये ज्युनियर मॅनेजरची नोकरी मिळाली.
आई, ही मिठाई घे, मला एका मोठ्या फूड चेन कंपनीत मॅनेजर पदाची नोकरी मिळाली आहे.
काही महिन्यांत, मानवला कनिष्ठ ते वरिष्ठ व्यवस्थापक म्हणून बढती मिळते. तो अतुल आणि सविताला शहरात घेऊन जातो.
आई, माझे बॉस उद्या जेवायला येणार आहेत. जेव्हा मी त्यांना सांगितले की मी माझे संपूर्ण कुटुंब येथे आणले आहे, तेव्हा त्यांना खूप आनंद झाला.
अतुल म्हणाला, “अरे, त्याला बोलवा, शेवटी आम्ही तुमच्या बॉसलाही भेटू.”
मानब त्याच्या आईला म्हणाला, “पण आई, तुझी तब्येत ठीक नाही, मग जेवण कोण बनवणार?”
अतुल म्हणाला, “काळजी करू नकोस भाऊ, तू शिकत असताना मी रामू हलवाईच्या येथे खूप काम शिकलो आहे. तुम्ही बघा, मी अशा प्रकारे डिश तयार करीन की, तुम्ही रेसिपिबरोबर तुमची बोटेही चाटाल.”
मानब म्हणाला, “पण एक गोष्ट लक्षात ठेवा, अतुल बॉस हे पंचतारांकित हॉटेलचे मालक आहेत, त्यामुळे जेवण त्याप्रमाणेच असावे.
अतुलने उत्तर दिले, “भाऊ, या सर्व गोष्टींची काळजी करू नका, फक्त कामावर लक्ष द्या. बघा, तुम्ही जेवताच तुमची दुहेरी प्रमोशन कन्फर्म झाली आहे.”
हे बोलताच घरातील सर्वजण हशा पिकला.
दुसऱ्या दिवशी, अतुल खूप मेहनत घेऊन अनेक स्वादिष्ट पदार्थ बनवतो.
काही वेळाने अतुल मानवाला म्हणाला, “भाऊ, तुझा बॉस आला आहे, मी दार उघडतो.”
“नाही, नाही, तुम्ही ते सोडा, बॉस काय विचार करेल त्याच्या भावाला कसे कपडे घातले आहेत, मी दार उघडतो” मानबने उत्तर दिले.
मानब पुढे म्हणाला, “ऐक, तू आत रहा, जास्त बाहेर जाण्याची गरज नाही. हे ऐकून अतुल खूप दुःखी झाला. आणि काहीही न बोलता तो आत जातो आणि डायनिंग टेबल सजवू लागतो.
“ये सर या, सुप्रभात अतुल,
शुभ प्रभात गुरूजी. व्वा, यार!! तुमचे घर खूप सुंदर आहे. तुझी आई आणि भाऊ कुठे आहेत? मी लगेच तुमची ओळख करून देतो, सर!
मानबने तिथून हाक मारली, “आई, अरे आई, बॉस आले आहेत.”
मानवाची आई सविता बाहेर येत, “नमस्कार भाऊ, कसा आहेस?
इकडे मानव, त्याचा बॉस आणि त्याची आई एकमेकांशी बोलत होते आणि तिकडे अतुल जेवण बनवण्यात व्यस्त होता.
काही वेळाने ते सर्वजण जेवायला डायनिंग टेबलवर आले. टेबल सजवलेले पाहून अतुलच्या बॉसला खूप आनंद झाला.
एका बाजूला काटा, दुसऱ्या बाजूला चाकू आणि चमचा, टिश्यू टेबल क्लॉथ, सर्वकाही परिपूर्ण होते. अन्न खाल्ल्यानंतर, मानबच्या आईने विचारले, “मला आशा आहे की सर तुम्हाला जेवण आवडले असेल.”
हे छान होते, कोणी बनवले? बॉस मानबच्या आईला म्हणाला.
आईने उत्तर दिले, “हो, माझा धाकटा मुलगा अतुल.”
पुढे बॉस त्या गृहस्थाला म्हणाले, “अहो, अतुल घरीच आहे. तू अजून माझी ओळख करून दिली नाहीस.”
आईने उत्तर दिले, “सर, म्हणूनच तो स्वयंपाक करण्यात व्यस्त होता.”
आई तिच्या धाकट्या मुलाला हाक मारते, “अतुल… अतुल बेटा, प्लीज इकडे ये.”
“अतुल संकोचून बाहेर आला.
“बेटा, तू खूप छान जेवण बनवले आहेस. तुम्ही कुठून कुकिंग कोर्स घेतला आहे का?” बॉस अतुलचे कौतुक करत आहे.
“अरे नाही साहेब, तो आमच्या गावातील एका छोट्या मिठाईचा नोकर होता, त्यामुळे तो खूप पैसे कमावतो.”
भावाचे हे ऐकून अतुल पुन्हा उदास होतो आणि जेवायला बसतो.
जाण्यापूर्वी अतुलचा बॉस मानवाला ऑफर देतो.
अतुलचे कौतुक करत बॉस बहीण सविताला म्हणाले, “जेवण खाताना मजा आली. अतुलने केवळ खाण्यापिण्याचीच नव्हे तर टेबल सजावटीचीही पूर्ण काळजी घेतली होती.”
बॉस पुढे म्हणाले, “सविता जी, तुमची हरकत नसेल तर मी तुम्हाला एक गोष्ट सांगू इच्छितो.”
“तुमचा मुलगा अतुल खूप हुशार आहे आणि आम्हाला नवीन शेफची गरज आहे. अतुल म्हणाला की त्याला हेड शेफची नोकरी करायला आवडेल.”
मानवने बॉसला उत्तर दिले आणि म्हणाला, “पण सर अतुलने यात कोणतीही औपचारिक पदवी घेतलेली नाही, तो असे थोडेसे करतो.”
बॉस म्हणाले, “पदवी काहीही असो, सर, फक्त चव आणि स्वच्छता पहिल्या क्रमांकावर आहे आणि दुसरे काही नाही.”
बॉस अतुलला म्हणाले, “अतुल, तू उद्या माणबसोबत ऑफिसला ये आणि डिश बनवून आम्हाला सर्व्ह कर.”
हे ऐकून अतुलला खूप आनंद होतो, पण मानवाला हे अजिबात आवडत नाही. दुसऱ्या दिवशी अतुल तिथे पोहोचतो आणि त्याची डिश तयार करू लागतो.
“हे घ्या सर, इटालियन ट्विस्टसह दाल बाती चुरमा”
बॉस अतुलचे पुन्हा कौतुक करत म्हणाला, “व्वा, व्वा खूप छान, अतुल, काय मस्त डिश बनवली आहेस. मला त्यात पुदिन्याची चव खूप आवडली.
“सर तुम्हाला आवडले का? “मी चव घेऊ शकतो का?” मानबने संकोचून विचारले.
“अहो, हे खूप चांगले आहे. मग, ”मानबनेही या पदार्थाचे कौतुक केले.
बॉसने विचारले, “तुला आश्चर्य का वाटत आहे?” बॉसने मानबकडे रागाने पाहिले.
“काय झालं सर? मला काही समजलं नाही.” अनभिज्ञ असल्याचा आव आणत मानबने विचारले.
आता ही गोष्ट तुम्हीच सांगाल का? किंवा मी सांगू?
“तो अतुल, तुला इथे नोकरी मिळू नये म्हणून मी या रेस्टॉरंटच्या शेफला तुझ्या ताटात मीठ आणि मिरपूड घालायला सांगितली होती.”
“काय?” हे ऐकून अतुलला धक्काच बसला.
सविता बहिणीने मानबचे फोनवर बोलताना ऐकले आणि मला आधीच कळवले होते.
आचारी काही करण्याआधीच मी त्याला तसं काही करू नकोस अशी सक्त ताकीद दिली.
“पण भाऊ, तू असं का केलंस?” अतुलने उदास डोळ्यांनी मानवला विचारले.
तुला माझ्यापेक्षा जास्त पैसा आणि जीवनशैली मिळावी अशी माझी इच्छा नव्हती. तू माझ्या तुकड्यांवर असेच मोठे व्हावे अशी माझी इच्छा होती.
“तुम्हाला कामावरून काढले आहे सर. मला माझ्या कंपनीत असे आत्मकेंद्रित आणि स्वार्थी लोक नको आहेत,” बॉसने रागात मानबला सांगितले.
अतुलने मानवाची बाजू घेतली आणि म्हणाला, “नाही सर, असे करू नका, माझा भाऊ मनाने वाईट नाही, त्याला नोकरीवरून काढू नका.”
बघा साहेब, तुम्ही तुमच्या भावाला वाईट वाटेल असे काही केले नाही, पण तरीही अतुलचे तुमच्यावर खूप प्रेम आहे.
मानबने त्या दोघांची माफी मागितली, “सर मला माफ करा, शक्य असेल तर तुम्हीही मला माफ करा अतुल.”
मानवाला त्याची चूक कळते. या घटनेनंतर दोघेही आईसोबत आनंदाने राहू लागले.
कथेचा बोध:
कधीही इतरांना कमी लेखण्याचे काम करू नका, परंतु अभिमानाने आणि स्वतंत्रपणे जगण्यासाठी कार्य करा.
लेखकाबद्दल
आशिष साळुंके
आशिष हे एक कुशल चरित्रकार आणि आशय लेखक आहेत. जे ऑनलाईन ऐतिहासिक संशोधनावर आधारित कथन करण्यात विशेषज्ञ आहे. HistoricNation द्वारे, त्यांनी आपले आय. टी. कौशल्य कथाकथनाच्या कलेमध्ये विलीन केले आहे.
